હાથના કર્યા…..

ભાવનગર જિલ્લાના નાનકડા ગામ લંગાળામાં બનેલ સત્ય ઘટના. જે સૂબેદાર મેજર હેમંતસિંહ ગોહિલે કહી તે તેમના જ શબ્દોમાં અત્રે રજૂ છે :

ખેતી સાથે સંકળાયેલ બહોળું કુટુંબ અને એ કુટુંબના દીકરા, તેમની વહુઓ, બાળકો અને વૃદ્ધ વયના વિધુર બાપા. કુટુંબના અન્ય સભ્યો પોત-પોતાની પ્રવૃત્તિઓમાં વ્યસ્ત રહે. બાપા વૃદ્ધ અને આંખે ઝાંખપ હોવાથી ખાટલામાં પડ્યા રહે. પડ્યા પડ્યા ઘરકામ અંગેની સૂચનાઓ સતત આપ્યા કરે. બોલ બોલ કરવાની પ્રવૃત્તિ વધી ગઈ એટલે ત્રણેય દીકરાઓએ નક્કી કર્યા મુજબ વાડીએ લઈ જવા ગાડામાં બેસાડ્યા. ગાડામાં બેસાડતાં પહેલાં બાપાને વાત કરી કે હવે તમારે વાડીની ઓરડીમાં કાયમ માટે રહેવાનું છે. ચા-પાણી, ખાવા-પીવા વગેરેની વ્યવસ્થા કરી દઈશું.

ગાડું વાડીના રોઢા પાસે આવ્યું ત્યારે બાપાએ દીકરાને હાંક મારી ગાડું ઊભું રખાવ્યું અને ગાડામાંથી ઊતરીને જમીન ઉપર બેસી ગયા અને આંખે ઝાંખપ હોવાથી બન્ને હાથથી જમીન ફંફોસવા-શોધવા લાગ્યા. એમના દીકરાને નવાઈ લાગી. તેણે બાપાને પૂછ્યું :
‘બાપા, શું ગોતો છો ? કંઈ ખોવાઈ ગયું ? કંઈ પડી ગયું ?’
જવાબમાં બાપા એટલું જ બોલ્યા કે, ‘તારી ઉંમરનો હું હતો ત્યારે મારા બાપાને આ જ જગ્યાએ ઉતાર્યા હતા. તે જગ્યા તપાસું છું. હાથનાં કર્યાં હૈયે વાગે તે અનુભવું છું.’ ગાડું તો વાડીએ પહોંચી ગયું પણ બાપાએ એની જવાનીમાં પોતાના બાપાને કાયમી ધોરણે વાડી ભેગા કરી દીધા હતા તેનો વલોપાત મનને મુંઝવતો હતો.

માતા પિતા સાથે આપણે જેવો વ્યવહાર કરીશું તેવો જ વ્યવહાર – વર્તન આપણાં આપણી સાથે કરશે, આ કુદરતી ન્યાય છે